جشنواره عمار تا کنون توانسته :خود را در میان جشنواره ها بخوبی نشان دهد. اما این کافی نیست. براساس نظامنامه جدید سازمان ملل متحد، سینما باید پاسخگوی سوالات مردمی باشد. اکنون بزرگترین سوال مردم این است: جنگ غزه چه خواهد شد؟ و جشنواره عمار باید به این سوال جهانی پاسخ دهد. براساس نظر دبیرکل سازممان ملل متحد، تلویزیون ایران به مثابه انقلاب دیداری و شنیداری، فقط به چگونه بوده ایم می پردازد. البته با کمی نگاه متفاوت. مثلا اخیرا سریال (شهرزاد یا تشکیلات مخفی زنان) دوره انتقال از قاجار به پهلوی را برای ما بازگو می کند. چون اغلب هنرمندان و بازیگران و تهیه کنندگان، باور دارند که قاجار و پهلوی از جمهوری اسلامی بهتر بوده. یک نوع آزادی خواهی،قبح زدایی از گذشته قبل از انقلاب است. مخالفان قجری و پهلوی انقلاب اسلامی، از فضای واقعی به فضای مجازی پناه برده اند. لذا سبک تاریخ نگاری در سینمای ایران، یا به نفع قاجاریه هست، یا پهلوی ها. اما در هر صورت بعنوان تجدد و تمدن، در تمام سریال ها و فیلم ها ستایش می شوند. مخالفین جمهوری اسلامی سخنان خود را از زبان قهرمانان فیلم ها می زنند. عجیب نیست که چرا این نوع فیلم و سریال ها ، نیازی به کمک مالی دولت ندارند. زیرا که قاجار و پهلوی در هر صورت، بعنوان دولبه قیچی در این نوع فیلمها سرمایه گذاری کلان می کنند. منافقین بعنوان مدافع بازگشت به قاجار(به رهبری مریم قجر عضدانلو) و سلطنت طلبها به عنوان مدافع بازگشت به تاج شاهی پهلوی(به رهبری فرزند شاه مخلوع) بزرگترین طراح و تئوریسین این فیلمها هستند. و عجیب نیست که بازیگران و سلبریتی هایی که در این سریال ها هستند، همگی ضد انقلاب و ضد حجاب هستند. و با نهضت حجاب اجبای! بیانات خود را هماهنگ می کنند. زیرا هر کدام عوامل این سریال ها، تنها با عضویت در یکی از این شبکه های بازگشت، استخدام می شوند.، البته بخش دیگرسینمای ایران : فیلم سازانی که از بودجه دولت بهره برداری می کنند، فقط به چگونه بودن اکتفا می کنند، با فلاشک بک به سریال های قبلی، البته آنهم با گرایش اعتراض مدنی. یعنی فیلمهاییکه می سازند که: جمهوری اسلامی را بدون قوانین اسلامی می خواهد. اغلب انها اعتراض به قانون حجاب، دیه وقصاص، و مدافع فراریان از مالیات و مهریه هستند. لذا میتوان تلویزیون را حامی فیلمهای گذشته نگر دانست، که آن را سینمای فاخر هم گفته اند. جشنواره فیلم فجر و خانه سینما( مجموعه اصناف سی گانه سینما) منتقد جمهوری اسلامی و مبلغ ایران بدون اسلام هستند. جشنواره عمار، البته کمی بهتر، سعی دارد :دید مهربانتری نسبت به اسلام داشته باشد، اما باز هم در گذشته و یا در حال سیر می کند. مهمترین معیار سنجش تفاوت این دوجشنواره فلسطین و حجاب است. در سینمای غیر عماری،مهمترین فروش فیلمها به بخشی تعلق دارد که: خط قرمز ها را رد کرده باشند. مانند فیلمهایی که رضا عطاران می سازد یا مهران مدیری کارگردانی می کند. که غالبا هر روز بیشتر از روز پیش، سیگار و شراب و زن را وارد بازی می کنند. البته بعید هم نیست! زیرا حامی اصلی انها شرکت دخانیات و بانکهای ربوی هست. لذا همیشه سوال مردم بی پاسخ است: غزه به ما چه؟ یا با شعار زن زندگی، آزادی کومله ،همراه می شوند(مانند فرخ نژاد و باران کوثری) در حالیکه عمار باید به این سوال (حالا چی میشه) جواب روشنی بدهد. بخش رویاهای ایرانی در جشنواره، میتواند ارتقا یابد. فیلم های علمی تخیلی از اینده فلسطین بسازد. یا به تبع رهبری معظم و رئیس جمهور محترم، اینده روشنی را ترسیم کند. عین همین سوال در نشست خبری مطرح شد: آیا عمار می داند به کجا می رود؟ معلوم شد که نمی داند. فقط درگیر تغییری ولو ناچیز در سینمای گذشته و حال است. در حالیکه میتواند: بخشی اعظمی از فراخوان را به فیلمهای علمی وتخیلی: فتح قبله اول و دوم اختصاص دهد، که چگونه و براساس روایات آینده پژوه، مردم دنیا دست به دست هم می دهند: قدس را آزاد می کنند و در بیت المقدس نماز می خوانند. و یا چگون مکه را از دشمنان امام زمان عج پس می گیرند. و بهشت بقیع را نوسازی می کنند
